Þegar hlauparar hlaupa hlaup.

Mér finnst alveg hrikalega gaman að horfa á toppíþróttafólk á mótum í frjálsum íþróttum. Ótrúlegar hæfileikar sem þetta fólk er búið, til dæmis litli hástökks Svínn Stefan Holm sem virðist vera með gorma í hælunum alveg ótrúlegt að sjá hann stökkva.

Svo eru það þessir hlauparar sem hlaupa 5000 metra á meiri hraða heldur en ég gæti náð í 100 metra spretti. Þeir eru ábyggilega með einhvers konar gúmmíblöndu í lungunum og fótunum. Svo ég tali nú ekki um maraþonhlauparana, getur svona mikill hraði á svona löngum tíma verið líkamunum hollur?

Hvað með gaurinn sem bókstaflega datt á andlitið á eina grind í hindrunarhlaupi á HM um daginn og steinrotaðist og klambúrreðaðist í framan. Hann var mættur með plástur á nefinu í hlaupið áðan.

Ég fór samt að velta fyrir mér þegar ég sá einhvern hóp af íþróttamönnum koma í mark í einu hlaupinu áðan. Sá sem var fyrstur var langfyrstur og hann hljóp áfram sigurhring þegar hann kom í markið. Þeir sem urðu númer tvö og þrjú rétt skriðu yfir marklínuna og steinlágu svo og börðust við að ná andanum. Hvers vegna skyldu þeir hafa verið mikið þreyttari en sigurvegarinn. Skyldi sigurvegari í hlaupi líka einhvern tíma detta svona algerlega uppgefin á marklínuna???

Góðar stundir.